Η έκδοση αυτή κατέληξε να δημιουργηθεί από ένα “κρίμα”: είναι κρίμα να μην γίνει τελικά· ή/και ένα “όχι”: δεν θα επηρεαστώ από την έλλειψη ενδιαφέροντος στον εκδοτικό χώρο, θα το διαμορφώσω όπως θέλω για να δημοσιοποιηθεί.

Οι μεταφράσεις των κειμένων που την απαρτίζουν, είχαν ξεκινήσει από το 2005, όταν ασχολιόμουν θερμά με το ιστολόγιο “για μια κριτική και ριζοσπαστική ψυχολογία^[1]” και είχα συνθέσει ένα αφιέρωμα στην αγωνιστική έρευνα. Εκεί είχαν αναρτηθεί σε μια πρώτη μετάφραση τα κείμενα που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, μαζί με άλλα κείμενα στα αγγλικά και τα ελληνικά. Ο χρόνος περνούσε, τα κείμενα αυτά έβρισκαν ή δεν έβρισκαν το κοινό τους, οι κοινωνικές συνθήκες άλλαζαν, η κρίση παρέλαυνε, η ζωή μας/μου γινόταν όλο και πιο πολύπλοκη. Κάπου τα άφησα για 10 χρόνια να βρίσκονται εκεί, αλλά είχα και στο μυαλό μου αυτό το κρίμα, να μην έχουν εκδοθεί.

Καθώς άρχισα να ασχολούμαι επαγγελματικά όλο και περισσότερο με τη μεθοδολογία έρευνας και τις κριτικές προσεγγίσεις, αυτά τα κείμενα απέκτησαν για μένα μια διακριτή ύπαρξη: ήταν τα αποσυνάγωγα παιδιά της μεθοδολογίας, οι πρακτικές έρευνας του κοινωνικού που τόλμησαν και πήραν μια θέση. Που τόλμησαν και διαφοροποιήθηκαν, που έκαναν τη ρήξη από την κυρίαρχη αποστασιοποίηση και την ουδετερότητα. Που δείχνουν ένα άλλο δρόμο παραγωγής γνώσης.

Μετά από αποτυχημένες συζητήσεις με εκδοτικούς οίκους, αργοπορία όλων των πλευρών, αποφάσισα να σηκώσω τα μανίκια και να δοκιμάσω την αυτοέκδοση, προετοιμάζοντας το κείμενο, την τυπογραφική επιμέλεια και την τελική μορφή μόνος μου, χειροποίητα, στο πνεύμα του #diy. Είχα τη δυνατότητα να μάθω περισσότερα για την επιμέλεια ενός κειμένου, για τη χρήση του λογισμικού, προσανατολιζόμενος στην ανοιχτότητα και την ελεύθερη πρόσβαση στη γνώση. Σίγουρα δεν έγινα επαγγελματίας, σίγουρα έχουν γίνει πολλά λάθη, αλλά έχω κερδίσει πολλά για μελλοντικές επεξεργασίες και προσπάθειες.

Η σημασία μιας τέτοιας πρακτικής αυτο-έκδοσης είναι ότι είναι ανοιχτή σε αλλαγές, διορθώσεις, προσθέσεις, αναθεωρήσεις, κλπ.

Νομίζω ότι αυτό είναι και το πνεύμα των κειμένων αυτών: ότι όλ@ μπορούν να κάνουν έρευνα, να παράγουν γνώση για τις ζωές τους, ότι όλα είναι εφικτά, μόνο να κερδίσουμε έχουμε αν σπάσουμε τις αλυσίδες με τις κυρίαρχες ακαδημαϊκές δομές παραγωγής της γνώσης. Είναι κείμενα που ίσως να φαντάζουν εκτός εποχής στην Ελλάδα σήμερα, ωστόσο νομίζω ότι πλέον μπορούν να υπενθυμίσουν στη μνήμη του κινήματος και άλλες πρακτικές, πιο χρονοβόρες και κοπιαστικές, αλλά και να υπογραμμίσουν την ανάγκη αναζήτησης τέτοιων πρακτικών αυτο-θέσμισης.