Ik zat op het eiland. Schiermonnikoog wel te verstaan, maar eiland is toepasselijker als schrijver van deze rubriek. Mijn Karel en ik hadden het huisje Jacqueline gehuurd van de familie Kok, die ons direct uitnodigde voor een kopje thee. Aangedaan accepteerden wij dat, hoewel wij natuurlijk het liefst onmiddellijk nakend de duinpan ingedoken waren. Maar goed, als je gastvrijheid treft, heb je het beleefd te accepteren. Gelukkig bleek het een vriendelijke manier om ons duidelijk te maken dat ze onze girering nog niet ontvangen hadden. Ik nam direct de gelegenheid te baat om naar de Kallemooi te vragen.
Misschien is het wat prematuur om het nu al over Pinksteren te hebben, maar mijn slager (slager Sloot, niet de grootste wel de lekkerste) gebruikt alvast zakjes met kerstopdruk, omdat hij dit jaar de eerste wil zijn.
Op eerste pinksterdag hijsen de Schiermonnikogers een enorme paal omhoog, jatten een haan van een notabele, dit jaar de dominee, en stoppen de haan op water en brood in een mand, die bovenaan de paal gehangen wordt. Op derde pinksterdag wordt het arme beest weer omlaag gehaald en teruggebracht naar de eigenaar. Vervolgens gaan ze dan met z’n allen naar hotel Van der Werff, waar alle resten drank van het afgelopen jaar door elkaar worden gegooid en grof verkocht als kallemooi bitter.
Het waarom van de paal en de haan is iedereen volslagen onduidelijk. Karel denkt dat het een vruchtbaarheidsritueel is, ik neig ernaar dat de kippen eens een keer een paar dagen rust hebben na weken van broeden en al dat gedonder met die kuikens.

Slager Sloot houdt niet van kip. Om te eten, dan. Wel van eieren. Zijn eiersalade is dan ook de beste van de stad. Ik heb hem gevraagd naar het recept, maar het wordt door zijn moeder gemaakt, dus hij wist het niet. Als hij ‘s avonds vrienden te drinken krijgt, geeft hij er partjes ei in rookvlees bij. Ik heb direct een onsje besteld.