Het komende verhaal heb ik uit een boek met de titel ‘An omelette and a glass of wine’ geschreven door Elizabeth Davis, nogal een autoriteit in Engeland als het om koken gaat. Daarin vertelt zij het volgende:
Hotel de la Tête d’Or was een heel beroemd restaurant op de Mont St. Michel, vlakbij de Normandische kust. De reputatie van de keuken was gebaseerd op één menu, dat jaar in jaar uit iedere dag geserveerd werd. Het bestond uit een omelet, ham, gebakken zalm, lamskarbonaadjes met aardappels, gebraden kip, een salade en een dessert. Cider en boter waren bij de prijs inbegrepen. Maar het was niet de overvloedigheid van het menu die Madame Poulard, de eigenaresse, in heel Frankrijk beroemd maakte. Het was de exquise luchtigheid en pracht van de omelet – door de eigenares zelf gemaakt – die de toeristen naar haar tafels lokte. Er werd veel gespeculeerd over hoe deze beroemde omelet precies gemaakt werd. Ze deed water bij de eieren, schreef de één. Ze voegde room toe, volgens een ander. Ze had een speciale braadpan, ze fokte kippen die in Frankrijk onbekend waren. Op den duur verschenen er recepten van de Omelette de la Mere Poulard in allerlei tijdschriften en kookboeken. Iedere schrijver liet doorschemeren dat madame Poulard aan hem, en hem alleen, haar geheim had onthuld. Uiteindelijk schreef de Fransman Robert Viel aan de gepensioneerde madame Poulard een brief met het verzoek nu voor eens en voor altijd de zaak op te helderen. Haar antwoord luidde als volgt:

Monsieur Viel,
Hier is het recept voor de omelet: ik breek wat verse eieren in een kom, ik klop de eieren flink, ik doe een klontje boter in de pan, ik gooi de eieren erin en ik blijf schudden. Ik ben blij monsieur, als mijn recept u bevalt. Annette Poulard.

*Toevoeging 2004: ik heb het stuk zelf uit het Engels vertaald, vandaar de wat merkwaardige stijl.