In dit hoofdstuk komt dat thema uitgebreid aan de orde. Waarbij er verschillende visies op ‘heling’ (waaronder zelf-heling) langskomen. En natuurlijk ook hoe we naar dit onderwerp kunnen kijken vanuit de virtuele werkelijkheidstheorie.

De psychologische visie

De eerste keer dat ik me bewust wilde gaan verdiepen in dit thema, was toen ik in de jaren ’90 het boek ‘De zin van ziek-zijn’ ontdekte. De tekst op de achterkant begint met de zin: “Dit is een ongemakkelijk boek, want het ontneemt de mens de mogelijkheid zijn ziekte te gebruiken als een alibi voor zijn onopgeloste problemen”.

Dat was nogal een binnenkomer…

Nu heb ik zelf in mijn leven maar heel weinig te maken gehad met wat we ‘ziekte’ noemen. Maar natuurlijk kon ik via het boek wel nagaan wat er aan de hand zou kunnen zijn als ik koorts had. Of een koortslip, of pijn in mijn onderrug. Welke ‘onopgeloste problemen’ lagen daaraan ten grondslag?

Ik heb door op die manier naar mezelf te kijken, veel geleerd over mijn innerlijke roerselen. Hoewel het boek een openbaring voor me was, waren er ook dingen die ik lastig vond. Zoals de neiging om bij iedere ziekte die iemand heeft te denken: die zal wel iets niet opgelost hebben (en hoe ernstiger de ziekte hoe meer je denkt dat dat onopgeloste probleem dan ook wel ernstig moet zijn…). Wie was ik om daar zo over te oordelen? En in hoeverre had ik nu een nieuwe overtuiging aangenomen, waarin ik mensen in heel krappe hokjes wegzette door alles en iedereen die te maken heeft met ziekte daarin te plaatsen?

Ik besloot dat deze manier van kijken vast niet het enige ware zou zijn. En hield mijn aandacht open voor andere opties. En die kwamen er ook. De schrijvers van het boek ‘De zin van ziek-zijn’ zijn van beroep arts (Rüdiger Dahlke) en psycholoog (Thorwald Dethlefsen). Zij kozen een voornamelijk psychologische insteek als het gaat om wat ziekte in een mensenleven betekent.

De kwantum-visie

En ik ontdekte dat er mensen waren, die niet vanuit de psychologie maar vanuit de natuurwetenschap kijken naar ziekte. En naar de invloed die wij zelf hebben op het genezen daarvan. Vanuit die invalshoek staat niet vooral naar het menselijke lichaam zelf centraal (zoals de arts en de psycholoog doen), maar dat wat het menselijke lichaam doet ontstaan. Dus naar dat waar het uit voortkomt. En dat is Bewustzijn zelf, zoals we in de blogs hier ook steeds beschrijven.

Artsen als Deepak Chopra en fysici als Amit Goswami, beschrijven in hun boeken ‘Kwantumgenezing’ en ‘De kwantumdokter’, hoe ons lichaam een uitdrukking is van Bewustzijn. Wat betekent dat wij leven in een ‘veld van potenties en mogelijkheden’. Onze emotionele en geestelijke staat, zijn van invloed op welke mogelijkheden we tot realiteit maken.

Mijn onderzoek bracht mij dus tot steeds ‘subtielere’ manieren van kijken naar gezondheid en ziekte. En deed me ook begrijpen dat er factoren spelen, die je niet allemaal kunt overzien. Dus zeggen dat iemand zijn ziekte per definitie voortkomt uit onopgeloste psychische problemen, leek me inderdaad al te kort door de bocht. Maar dat we zelf op een of andere manier invloed (kunnen) hebben, werd ook wel steeds duidelijker. Maar hoe dan precies? En zitten daar ook grenzen aan?

Het antwoord op die vragen, vond ik via verschillende wegen (in een van de blogs op de website van Deja.Nu vind je daar een uitgebreide beschrijving van).

De virtuele werkelijkheids-visie

Voor nu is het vooral interessant om te bekijken tot welke inzichten we kunnen komen via de virtuele werkelijkheidstheorie.  Want je hebt mogelijk al de overeenkomsten herkend tussen de verschillende zienswijzen die hierboven even aan de orde kwamen en de virtuele werkelijkheidstheorie.

De artsen en wetenschappers die stellen dat Bewustzijn aan de basis ligt van alles, die zeggen daarmee dat alles ‘informatie’ is. Dat onze werkelijkheid aan de basis niet bestaat uit materie, maar uit datastromen. Dat ook ons lichaam zo’n datastroom is, dat onze gedachten dat zijn en ook onze emoties. En als dat zo is, dan kun je je wellicht makkelijker voorstellen dat je via je geest en je emoties invloed kunt uitoefenen op die datastromen die wij zijn.

Als je je dat kunt voorstellen, dan is het vervolgens ook niet meer zo ingewikkeld om je eigen experimenten te doen. Zodat je zelf uit kunt vinden of je inderdaad invloed kunt hebben op je gezondheid en eventuele ziekten of kwalen, waar je nu mee te maken hebt. Daarbij is het handig om te beginnen met kwaaltjes. Omdat we daar niet te maken hebben met allerlei (doos)angsten, die onze intentie beïnvloeden. Waardoor die niet effectief is.

Zo heb ik zelf eens in de zoveel tijd last van koortsblaasjes op mijn lippen. Meestal voel ik die van tevoren aankomen. En als dat zo is, dan doe ik wat ik in alle informatie in de blogs op Deja.Nu steeds beschrijf. Ik zorg ervoor dat ik in een geestelijke staat ben, waarin ik de dominante datastromen (zoals allerlei gedachtestromen of gevoelens) stil laat vallen.

Ik focus me via mijn intentie op de datastroom van mijn lichaam om daarmee vervolgens ‘aan het werk’ te gaan. Je kunt, je als je dat vaker doet, heel subtiel allerlei dingen gewaar worden over je lijf, die je in je dagelijkse bewustzijn vaak niet opmerkt. Dat is dus een waardevol effect van op deze manier aandacht hebben voor je gezondheid.

Je eigen manier en weg vinden

Nu is – in dit geval – mijn manier van focussen dat ik me gewaar word van de plek van de koortsblaasjes. En let hier vooral even op: ik ben niet aan het denken over wat er gaande is met mijn lip, maar ik ervaar wat er gaande is van binnenuit. Dat vraagt oefening als je dat niet gewend bent te doen.

Voor andere mensen werkt het weer heel anders. Zij kunnen zich beter focussen als ze zich iets voorstellen bij die blaasjes (ze zien bijvoorbeeld een beeld van ‘vlammetjes’). Dus denk vooral niet dat het moet op mijn manier, want jij zult je eigen vorm hebben. Dat voor jezelf ontdekken is wat bij je experiment en verdere groei hoort.

Voor mij helpt het vervolgens om de sensaties die de koortsblaasjes teweeg brengen te laten ‘oplossen’. In mijn gewaar-zijn ervaar ik dat ze langzaamaan worden omgevormd, opgenomen in de datastroom, tot ze niet meer aanwezig zijn. Voor mensen die bijvoorbeeld vlammetjes zien, kan het goed werken om de vlammetjes te laten uitdoven. Dat voor je te zien en het effect ervan te voelen, zorgt dan voor (snellere) heling. En let op, want de vlammetjes zijn hier alleen een metafoor voor de data die je oppikt uit de datastroom. Je gebruikt dat beeld voor je helingsproces.

Heb je je heling-sessie beëindigd, dan kun je rustig afwachten of het effect heeft gehad. Voor lang niet elke heling-sessie geldt dat je meteen resultaat hebt. En moet je herhalen. Probeer ook nu weer in een geestelijke staat te verblijven, die maakt dat je niet meteen in beslag wordt genomen gedachten en/of angsten en /of verwachtingen over of het nu wel of niet gelukt is. Dat werkt contra-productief. En het kan de nodige tijd en oefening vergen om je bewustzijn te ontwikkelen, zodat je enige afstand kunt houden tot dat soort van remmende gedachten en emoties.

 

Onze ‘multi-player game’ 

Via mijn eigen experimenten, in het kader van de virtuele werkelijkheidstheorie, ben ik me ook bewuster geworden van een mogelijk antwoord op de vraag: ben ik altijd verantwoordelijk voor welk fysiek of geestelijk ongemak dat ik heb?

Dat antwoord is volgens mij meer ‘nee’, dan ‘ja’. Reden dat ik dat ben gaan beseffen, is dat ik merkte dat ik soms veel en soms ook niet zoveel invloed uit kon oefenen op bijvoorbeeld ziekte. Als ik weer het voorbeeld van de koortsblaasjes neem; het kan gebeuren dat ik in een bepaalde periode drie keer heb kunnen voorkomen dat de blaasjes zich echt manifesteerden. Maar vervolgens gebeurde het dat ze ’s nachts opkwamen, dus als ik niks in de gaten had en er niet direct invloed op uit kon oefenen.

Dat soort gebeurtenissen deed me realiseren dat het Grote Bewustzijn Systeem zo zijn eigen manieren heeft om mij bewuster te kunnen laten worden van dingen. En dat het niet altijd de bedoeling is om lijfelijk ongemak te voorkomen of weg te nemen. Want die kwalen hebben me op hun heel eigen manier soms ook iets te brengen, anders dan de ervaring op doen dat ik mezelf kan helen (wat een ziekte ons kan brengen, komt onder meer aan de orde in deze blog op Deja.Nu die gaat over ‘de regels van het biologische systeem’).

De les die ik hierdoor vooral ook leerde is dat we allemaal onderdeel zijn van een ‘multi-player-game’. Niet elke situatie waarin we verkeren hebben we zelf veroorzaakt, want in dit spel doen ook de intenties van anderen ertoe. Er wordt in onze werkelijkheid dus een hoop ge-cocreëerd.  Het uitgangspunt ‘je creëert je eigen werkelijkheid’ is daarmee wat mij betreft toepasbaar op vele levenssituaties, maar zeker niet op alle.

Ziekte is er dus niet per se omdat je die hebt veroorzaakt, maar veelal wel omdat die je iets kan brengen. Om dat te kunnen zien en vooral begrijpen, is het vaak nodig dat we onze situatie kunnen (leren) zien vanuit een veel groter plaatje. En dat grotere plaatje is waar je zelf naar op zoek moet. Dat ontstaat voor de meesten van ons niet zomaar als vanzelf.

Als je dat plaatje vindt dan wil dat niet zeggen dat dat meteen maakt dat we iets ‘negatiefs’ makkelijker accepteren. Maar het biedt ons wel de kans om vragen te kunnen gaan stellen:

• Zou het behulpzamer zijn voor mijn (kans op) genezing als ik probeer te zien welke mogelijkheden ik heb, wat het me brengt?

• Of zou het behulpzamer zijn om vooral verdrietig, verongelijkt en boos te zijn, omdat ik het niet eerlijk vind dat mij dit overkomt?

En die twee vragen vertegenwoordigen twee heel uiteenlopende manieren om om te leren omgaan met dingen die ons aangrijpen. En het is, zoals gezegd, ook vaak makkelijker gezegd dan gedaan.

Collectieve angsten

Daarbij wil ik graag een laatste gedachte naar voren brengen. En dat is dat wij in onze cultuur opgroeien met het idee dat ‘de dood’ het ernstigste is dat ons kan overkomen (meer daarover in deze blog op Deja.Nu). Dat onderwerp is aan alle kanten omgeven met angst. Het gevolg daarvan is dat we ziekten dus ook als een ernstige bedreiging zien.

Vanuit het virtuele werkelijkheidsperspectief wordt je visie op leven en dood echter een radicaal andere. Hoewel we in onze cultuur geleerd krijgen dat we ons lichaam zijn, en er dus niks meer is als ons lichaam er niet meer is, is ons lichaam niet meer dan een instrument van Bewustzijn. Het is de avatar, waarmee we ervaring op kunnen doen in deze ‘virtuele werkelijkheid’.

Dat wat jij en ik zijn, is de speler van het spel. Die speler bevindt zich niet in het spel maar daarbuiten. Hij is het bewustzijn van de avatar (het lichaam) in het spel. Ons bewustzijn bevindt zich per definitie veel meer buiten ons lichaam dan ‘erin’. De dood is dus geen einde, maar een transitie. De dood is het achterlaten van het instrument, waarmee je in deze werkelijkheid opereerde. En jij gaat als zijnde Bewustzijn – dat je al die tijd dat je leefde in je lichaam ook al was – verder. Totdat je wellicht weer een nieuw instrument wilt bewonen in deze of een andere virtuele werkelijkheid.

Je kunt je voorstellen dat, als we als mensheid meer leven vanuit het besef dat onze werkelijkheid virtueel is, er ook veel veranderen kan als het gaat om of  en hoe we kijken naar ‘ziekte’ en ‘dood’.

En dat heeft mogelijk weer invloed op of en hoe ‘ziekte’ en ‘dood’ deel blijven uitmaken van deze virtuele werkelijkheid. Onze gedachten, gevoelens vormen immers onze intentie. Als onze intentie als collectief verandert, dan verandert wellicht ook de set aan regels van deze werkelijkheid waar ziekte en dood nu nog deel van uitmaken. In een virtuele werkelijkheid is – binnen bepaalde kaders – veel mogelijk.

Definitief?

Zo bezien is ziekte en doodgaan dus niet zo definitief als we geleerd krijgen. Wat niet wil zeggen dat we niet verdrietig kunnen zijn vanwege het afscheid dat we nemen van mensen om ons heen (al is er ook over dat het definitieve van dat afscheid het nodige te zeggen. Daarover kun je meer lezen in deze blog).

We zijn aan het einde van dit handzame boek over hoe je het Grote Bewustzijn Systeem zelf kunt leren navigeren. Wil je nog meer weten over wat ‘de techniek’ is achter alle oefeningen die indit boek voorbij kwamen? Lees dan hier over waarom ‘op afstand’ kijken werkt zoals het doet. En hier over wat het mechanisme is achter ‘zelf-genezing’. En ook over hoe zit het met dat je ook anderen kunt helpen in hun genezingsproces door gebruik te maken van de mechanismen van het Grote Bewustzijn Systeem.

VRAGEN? LAAT ZE WETEN…

Ik kan me voorstellen dat met name een onderwerp over ziekte en gezondheid veel vragen oproept, omdat het voor ons allemaal zo dicht aan ons hart ligt. Wil je die graag stellen en kan dat publiekelijk, zodat anderen wellicht ook iets hebben aan je vraag en de antwoorden van mij of anderen, doe het dan graag hieronder in de reactieruimte. Doe je het liever wat meer privé, neem dan gerust contact op.